1. bu mənə çox deyiblər, amma ilk dəfə 14-15 yaşında işıq idarəsinə gedib evin bütün borc hesabatını çıxarıb sildirəndə, ordakı işləyən qaqaş qayıdıb dedi ki: " yaşından çox böyük hərəkət eləyirsən, elə bil 30-35 yaşın var" mən, əlbəttə, o vaxt heçnə demədim. çünki, nə deyəcəyimi bilmirdim. indi isə 32 yaşım var və həmin qaqaşın dediyi yaşdayam, amma fiziki olaraq. əqli olaraq daha irəlidəyəm, yəni irəlini düşünürəm. 40-45 və sonrasında harda olacağımı [ehtimal olaraq əlbəttə], nə edəcəyimi fikirləşirəm.
bəs, niyə belə oldu və ya olur? səbəbi sadədir. həmişə tək idim və məcbur idim/ buraxıldım bütün problemlərin öhdəsindən tək gəlməyə. atam həmişə işin son mərhələsinə gəldi, yəni qürur duymaq. məktəbdən tutmuş əsgərliyə kimi. əsgərliyin qarantin dönəmini belə 20 qəpiklə yola verən adamam. anam da yazıq neynəsin? mətbəxdən çıxıb ki bir ömür. azərbaycan qadının taleyi nə vaxt üzünə güldü ki? ətrafdakılar da təsəllidən başqa heçnə vermir. doğuş sancısını sən çəkirsən. həyat eynilə hamiləlik kimidir, hamı səni təbrik edir, amma bunun üçün neçə dəfə sikildiyini soruşan yoxdu.

plyus evin də böyük oğlu oldunsa, vəsəllam, hər şey yüklənir belinə. qatarın lokomotivi sənsən. kimsə sənə yol göstərmir, özün yol açırsan. ilklər həmişə sənindi: gələn zərbə də, uğur da. və bir yerdən sonra öyrəşirsən. özünü unudub başqaları üçün yaşayırsan, ailə, ana-ata, qardaşlar və s.

şair özü bəxti qara olsa da xoşdu,
yaşayırsa, bacı, ata-anə ləzzətdi.

bir də bunun üstünə gələn yalnızlıq kombisi. yalnızlıq bir din olsaydı, yəqin ki Allahı mən olardım (baxma: üveys qərani ) (baxma: hamı məhşərə cüt gələr, üveys ora da tək gələr)